GOŹLICE
W pobliżu w 1241 r. doszło do bitwy polsko-tatarskiej. Romański kościół paraf. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, murowany z kamienia i później otynkowany, wzniesiony w 1 poł. XIII w., rozbudowa prezbiterium (na gotyckie) ok. poł. XV w., przebudowa (dobudowa kaplic i zakrystii oraz rozbiórka wieży od zach.) w l. 1620-36, dobudowa krucht w 1 poł. XIX w. Wewnątrz obraz Wojciecha Gersona „Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny” z 1871 r. i renesansowa płyta nagrobna Hieronima Ossolińskiego. Drewniana dzwonnica z końca XVIII w.
5 km na pd. wsch. Ossolin. Wieś uznawana za gniazdo rodowe Ossolińskich (ufundowana przez Jaśka zw. Owcą, kasztelana wiślickiego), którzy do największego znaczenia doszli w 1 poł. XVII w. Zbigniew Ossoliński (1555-1623) pomnożył skromny majątek i został czołowym magnatem w Małopolsce. Jego syn Jerzy (1595-1650) doprowadził majątek do rozkwitu, był kanclerzem wielkim koronnym i prawą ręką króla Władysława IV i króla Jana Kazimierza. Do historii przeszedł jego wjazd do Rzymu w 1633 r. W XVII w. Ossolin był prywatnym miasteczkiem. Pozostałości ogromnego, barokowego zamku Ossolińskich, murowanego z kamienia, wzniesionego w l. 1633-35, jako godna siedziba księcia, zniszczonego wybuchem w 1816 r., dokonanym przez ówczesnego właściciela zamku Antoniego Ledóchowskiego (obawiał się, że przepych zamkowy przeszkodzi w skromnym Życiu jego synów), i podczas II wojny światowej, w grudniu 1944 r., przez Rosjan, którzy użyli gruzu do utwardzenia drogi. Pozostałości murowanego mostu nad wąwozem, zbudowanego w l. 1633-35, zniszczonego w 1944 r. Fortyfikacje ziemne z 1 poł. XVII w. Murowana kaplica podziemna zw. Betlejemską lub Betlejką, wzniesiona w 1640 r., fundacji Jerzego Ossolińskiego, przebudowana w 1769 r. Dwa pawilony i ogrodzenie murowane Z kamienia, z ok. 1640 r. Według przekazów fundator miał sprowadzić ziemię z Betlejem i obsypać nią kaplicę.
ZAKRZÓW
Na terenie wsi znajduje się stanowisko archeologiczne: osada otwarta, datowana od II w. p.n.e. do V w. n.e., z okresu tzw. kultury przeworskiej (wytworzonej pod wpływem oddziaływań celtyckich). Mieszkańcy osady zajmowali się garncarstwem (znali technikę toczenia naczyń na kole garncarskim), kowalstwem, obróbką bursztynu oraz handlem.
PĘCHÓW
We wsi murowany dwór z 1 poł. XIX w., w ruinie. Swój pobyt we dworze w 1889 r. opisał w „Dziennikach” Stefan Żeromski. Ślady parku krajobrazowego z XIX w.