PAWŁOWICE
We wsi kościół paraf. św. Jakuba Apostoła, murowany, wzniesiony w 1801 r., rozbudowany w 1836 r. i w l. 1896-99. Murowana dzwonnica z 1889 r.
STĘŻYCA
Wieś, siedziba urzędu gminy. Jako gród i osada targowa położone pierwotnie na lewym brzegu Wisły (po zmianie jej koryta obecnie w pewnym oddaleniu od prawego jej brzegu) przy przeprawie przez tę rzekę wzmiankowane w XIII w. W XIV w. rozwój jako osady handlowej i administracyjnej przejmującej te funkcje od Sieciechowa. Był tu wtedy jeden z ważniejszych portów rzecznych na Wiśle. Lokacja miasta w 1442 r. Od XV w. stolica ziemi stężyckiej. Od XV do XVII w. istniał tu drewniany zamek obronny. Odbywały się tu sejmiki i sądy ziemskie. W 1575 r. miał tu miejsce zjazd przedelekcyjny. 12 sierpnia 1606 r. w Stężycy oraz w Lublinie spotkali się przeciwnicy polityki króla Zygmunta III Wazy z M. Zebrzydowskim, J. Sz. Herburtem, J. Radziwiłłem i S. Stadnickim na czele, co było początkiem rokoszu Zebrzydowskiego. Rokoszanie w 1607 r. ponieśli ostateczną klęskę w bitwie pod Guzowem k. Orońska. W XVI i XVII w. rozwój miasta jako ośrodka handlowo-rolniczego. Utrata praw miejskich w 1869 r. W latach trzydziestych XX w. rozlokowano w Stężycy 11 Motorowy Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej.
Kościół paraf. św. Marcina Biskupa, późnogotycki, murowany, wzniesiony ok. 1434 r., powiększony o kaplicę św. Walentego w 1750 r. Przebudowa fasady w 2 poł. XIX w. Jednonawowy z prostokątnym prezbiterium i parą kaplic. Na portalu zach. gotycko-renesansowym tarcze herbowe Polski i Litwy, na pd. herby Odrowąż i Grzymała. Sklepienie nawy kasetonowe. Ołtarze późnobarokowe z bogatą dekoracją. W ołtarzu głównym dwie rzeźby ojców kościoła wykonane na pocz. XVIII w. na Śląsku. W niszach stall m.in. pochodzące z kościoła w Lubiążu figury czterech biskupów i papieży wykonane w XVIII w.
Obok kościoła murowana dzwonnica z ok. 1830 r. Kościół pofranciszkański filialny Przemienienia Pańskiego, murowany, wzniesiony w l. 1790-1827. Murowana brama-dzwonnica z ok. 1830 r.
7 km na pn. wsch. Brzeziny. We wsi kościół paraf. św. Sebastiana, wzniesiony jako murowana kaplica w 1684 r„ rozbudowany o część drewnianą w 1 poi. XVIII w.
9 km na pn. Podebłocie. We wsi prowadzone są od wielu lat badania archeologiczne pod kierunkiem prof. Jerzego Gąssowskiego z UW. Przedmiotem badań jest wczesnośredniowieczny zespół osadniczy składający się z grodu i dwóch osad przygrodowych czynnych w VII-XII w. Odkryto m.in. trzy fragmenty polepy Z wypalonej gliny pokryte znakami przypominającymi pismo. Są to najstarsze z dotychczas znanych ślady pisma na ziemiach polskich. Odczytanie znaków jako uproszczonych znaków alfabetu greckiego: i, h, s hipotetycznie wiązane jest z symboliką chrześcijańską – skrótem napisu Jezus Chrystus Zbawiciel. Gliniane tabliczki datowane są na IX w., zatem według tej hipotezy są to najwcześniejsze ślady chrześcijaństwa w Polsce.