Krępa. Znana z XVI w. jako wieś królewska. Od pocz. XIX w. wchodziła w skład dóbr rodziny Zamoyskich. W poł. XIX w. wybudowany został dwór murowany wg proj. arch. Ksawerego Dionizego Makowskiego oraz nowe budynki gospodarcze. Na pn. wsch. od wsi niewielki kopiec ziemny, na kamiennym postumencie drewniany krzyż i dwie tablice wystawione w miejscu, gdzie Kościuszko został ranny i dostał się do niewoli. W sąsiedztwie kopca rez. przyrody „Kopiec Kościuszki” – utworzony w 1989 r. na pow. 6,07 ha, chroniący stanowisko rzadkiego na niżu bodziszka żałobnego (Geranium phaeum), oraz fragmenty łęgu, grądu i boru mieszanego.
4 km na wsch. Podzamcze. Wieś nad stawami w dolinie rz. Okrzejki. W poł. XVI w. Stanisław Maciejowski, wybudował tu zamek, w XVII w. nowi właściciele, Zbąscy, wznieśli okazały pałac, zniszczony w czasie bitwy maciejowickiej w 1794 r. (była tu główna kwatera Tadeusza Kościuszki). Na pocz. XIX w. Stanisław hr. Zamoyski na fundamentach zniszczonego pałacu wzniósł nową rezydencją – pałac. Pałac z pocz. XIX w., zbudowany wg proj. Fryderyka Alberta Lessła, przebudowany w 2 poł. XIX w. przez Ksawerego Dionizego Makowskiego. Klasycystyczny, murowany Z cegły, tynkowany. Piętrowy, na piwnicach krytych stropami belkowanymi. Na planie prostokąta, dziewięcioosiowy. Na osi ganek o dwóch parach filarów dźwigających taras piętra, otoczony żelazną balustradą. Przyziemia, naroża oraz środkowa część górnej kondygnacji boniowane, gzyms kordonowy gładki. Nad częścią środkową fasady szczycik attykowy. Układ wnętrz dwutraktowy, Z sienią na osi, w głębi z prawej klatka schodowa z podestami oraz dwiema wnękami w ścianach, zamkniętymi hemisferycznie. Dach czterospadowy, kryty eternitem.
Oficyna pałacowa wzniesiona dla Zamoyskich ok. poł. XIX w. Murowana z cegły, tynkowana. Dwukondygnacyjna, z portykiem na filarach od frontu. Układ wnętrz dwutraktowy. Dach czterospadowy, kryty blachą. Rządcówka zbudowana ok. poł. XIX w. Murowana z cegły, tynkowana. Parterowa, z mieszkalnym poddaszem. Na planie prostokąta. Od strony ogrodu ganek drewniany o czterech słupach. Wejście oraz dwa okna po bokach zamknięte ostrołukowo. Układ wnętrz dwutraktowy. Dach naczółkowy, kryty eternitem. Budynek administracji zbudowany jako szkoła rolnicza w 1 poł. XIX w., z fundacji Stanisława Kostki Zamoyskiego. Klasycystyczny, murowany z cegły, tynkowany. Na planie podkowy. Parterowy, nad częściami skrajnymi korpusu niskie pięterka. Korpus głowicy dziewięcioosiowy, z gankiem o dwóch parach kolumn toskańskich, zwieńczonym trójkątnym szczytem z półkolistym oknem. Układ wnętrz jednotraktowy, z korytarzami. Elewacje korpusu oraz zewnętrzne elewacje skrzydeł ożywione płytkimi wnękami arkadowymi, ponad i pomiędzy którymi boniowanie. Ściany skrzydeł od strony dziedzińca o podziale ramowym, częściowo boniowane.
Baszta i stajnie zbudowane w 1 poł. XIX w. w stylu neogotyku romantycznego. Zrujnowane w XX w. Usytuowane w parku, na pd. zach. od pałacu. Murowane z cegły i kamienia polnego. Baszta na planie koła z nieregularnie rozmieszczonymi otworami okiennymi, kwadratowymi i półkolistymi, częściowo zamurowanymi. Zwieńczona gzymsem pseudomachikułowym i krenelażem. Stajnie przylegające do baszty od zach. na planie wycinka kola. Zachowane mury zewnętrzne ożywione ostrołukowymi blendami o podziale maswerkowym, w których znajdują się okna. Ślady po parku krajobrazowym założonym w pocz. w. XIX zapewne wg proj. Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej (córki Izabelli z Flemingów i Adama Kazimierza Czartoryskich). Rozciągnięte na lekko falistym terenie ograniczonym od pn. i zach. rz. Okrzejką, opływającą wzgórze, na którym usytuowane są pałac i oficyna. Od frontu przed pałacem ślad owalnego przejazdu oraz aleja dojazdowa wysadzana dębami. W parku liczne okazy starodrzewu mieszanego.
Kapliczka przydrożna zbudowana ok. poł. XIX w. Usytuowana przy drodze do Oronnego. Neogotycka, murowana tynkowana. Trójboczna na cokole. W górnej części ażurowa, zwieńczona pinaklami z herbami Jelita – Zamoyskich oraz Pilawa – Potockich. Figura Matki Boskiej późniejsza. Młyn wodny, drewniany, z 1873 r. W pobliżu pałacu, w miejscu „Lipy Kościuszki”, pod którą opatrywano rannego Naczelnika – tablica pamiątkowa oraz niewielki pomnik z 1994 r. upamiętniający „Miejsce ostatniego boju Naczelnika Narodu Polskiego Tadeusza Kościuszki